Post quae
L. Arruntius haud multum discrepans a Galli oratione perinde offendit, quamquam
Tiberio nulla vetus in Arruntium ira: sed divitem, promptum, artibus egregiis
et pari fama publice, suspectabat. quippe Augustus supremis sermonibus cum
tractaret quinam adipisci principem locum suffecturi abnuerent aut inpares
vellent vel idem possent cuperentque, M. Lepidum dixerat capacem sed
aspernantem, Gallum Asinium avidum et minorem, L. Arruntium non indignum et si
casus daretur ausurum. de prioribus consentitur, pro Arruntio quidam Cn.
Pisonem tradidere; omnesque praeter Lepidum variis mox criminibus struente
Tiberio circumventi sunt. etiam Q. Haterius et Mamercus Scaurus suspicacem
animum perstrinxere, Haterius cum dixis set «quo usque patieris, Caesar, non
adesse caput rei publicae?» Scaurus quia dixerat spem esse ex eo non inritas
fore senatus preces quod relationi consulum iure tribuniciae potestatis non
intercessisset. in Haterium statim invectus est; Scaurum, cui inplacabilius
irascebatur, silentio tramisit. fessusque clamore omnium, expostulatione
singulorum flexit paulatim, non ut fateretur suscipi a se imperium, sed ut
negare et rogari desineret. constat Haterium, cum deprecandi causa Palatium
introisset ambulantisque Tiberii genua advolveretur, prope a militibus
interfectum quia Tiberius casu an manibus eius inpeditus prociderat. neque
tamen periculo talis viri mitigatus est, donec Haterius Augustam oraret eiusque
curatissimis precibus protegeretur.
|