Postremo
promptis iam et aliis seditionis ministris velut contionabundus interrogabat
cur paucis centurionibus paucioribus tribunis in modum servorum oboedirent.
quando ausuros exposcere remedia, nisi novum et nutantem adhuc principem
precibus vel armis adirent? satis per tot annos ignavia peccatum, quod tricena
aut quadragena stipendia senes et plerique truncato ex vulneribus corpore
tolerent. ne dimissis quidem finem esse militiae, sed apud vexillum tendentis
alio vocabulo eosdem labores perferre. ac si quis tot casus vita superaverit,
trahi adhuc diversas in terras ubi per nomen agrorum uligines paludum vel
inculta montium accipiant. enimvero militiam ipsam gravem, infructuosam: denis
in diem assibus animam et corpus aestimari: hinc vestem arma tentoria, hinc
saevitiam centurionum et vacationes munerum redimi. at hercule verbera et
vulnera, duram hiemem, exercitas aestates, bellum atrox: aut sterilem pacem
sempiterna. nec aliud levamentum quam si certis sub legibus militia iniretur,
ut singulos denarios mererent, sextus decumus stipendii annus finem adferret,
ne ultra sub vexillis tenerentur, sed isdem in castris praemium pecunia
solveretur. an praetorias cohortis, quae binos; denarios acceperint, quae post
sedecim annos penatibus suis reddantur, plus periculorum suscipere? non
obtrectari a se urbanas excubias: sibi tamen apud horridas gentis e
contuberniis hostem aspici.
|