Noctem
minacem et in scelus erupturam fors lenivit: nam luna claro repente caelo visa
languescere. id miles rationis ignarus omen praesentium accepit, suis laboribus
defectionem sideris adsimulans, prospereque cessura qua pergerent si fulgor et
claritudo deae redderetur. igitur aeris sono, tubarum cornuumque concentu
strepere; prout splendidior obscuriorve laetari aut maerere; et postquam ortae
nubes offecere visui creditumque conditam tenebris, ut sunt mobiles ad
superstitionem perculsae semel mentes, sibi aeternum laborem portendi, sua
facinora aversari deos lamentantur. utendum inclinatione ea Caesar et quae
casus obtulerat in sapientiam vertenda ratus circumiri tentoria iubet; accitur
centurio Clemens et si alii bonis artibus grati in vulgus. hi vigiliis,
stationibus, custodiis portarum se inserunt, spem offerunt, metum intendunt.
«quo usque filium imperatoris obsidebimus? quis certaminum finis? Percennione et
Vibuleno sacramentum dicturi sumus? Percennius et Vibulenus stipendia
militibus, agros emeritis largientur? denique pro Neronibus et Drusis imperium
populi Romani capessent? quin potius, ut novissimi in culpam, ita primi ad
paenitentiam sumus? tarda sunt quae in commune expostulantur: privatam gratiam
statim mereare, statim recipias.» commotis per haec mentibus et inter se
suspectis, tironem a veterano. legionem a legione dissociant. tum redire
paulatim amor obsequii: omittunt portas, signa unum in locum principio
seditionis congregata suas in sedes referunt.
|