Interea
legati ab senatu regressum iam apud aram Ubiorum Germanicum adeunt. duae ibi
legiones, prima atque vicesima, veteranique nuper missi sub vexillo hiemabant.
pavidos et conscientia vaecordes intrat metus venisse patrum iussu qui inrita
facerent quae per seditionem expresserant. utque mos vulgo quamvis falsis reum
subdere, Munatium Plancum consulatu functum, principem legationis, auctorem
senatus consulti incusant; et nocte concubia vexillum in domo Germanici situm
flagitare occipiunt, concursuque ad ianuam facto moliuntur foris, extractum
cubili Caesarem tradere vexillum intento mortis metu subigunt. mox vagi per
vias obvios habuere legatos, audita consternatione ad Germanicum tendentis. ingerunt
contumelias, caedem parant, Planco maxime, quem dignitas fuga impediverat;
neque aliud periclitanti subsidium quam castra primae legionis. illic signa et
aquilam amplexus religione sese tutabatur, ac ni aquilifer Calpurnius vim
extremam arcuisset, rarum etiam inter hostis, legatus populi Romani Romanis in
castris sanguine suo altaria deum commaculavisset. luce demum, postquam dux et
miles et facta noscebantur, ingressus castra Germanicus perduci ad se Plancum
imperat recepitque in tribunal. tum fatalem increpans rabiem, neque militum sed
deum ira resurgere, cur venerint legati aperit; ius legationis atque ipsius
Planci gravem et immeritum casum, simul quantum dedecoris adierit legio,
facunde miseratur, attonitaque magis quam quieta contione legatos praesidio
auxiliarium equitum dimittit.
|