Verba eius
in hunc modum fuere: «non hic mihi primus erga populum Romanum fidei et
constantiae dies. ex quo a divo Augusto civitate donatus sum, amicos
inimicosque ex vestris utilitatibus delegi, neque odio patriae (quippe
proditores etiam iis quos anteponunt invisi sunt), verum quia Romanis
Germanisque idem conducere et pacem quam bellum probabam. ergo raptorem filiae
meae, violatorem foederis vestri, Arminium apud Varum, qui tum exercitui
praesidebat, reum feci. dilatus segnitia ducis, quia parum praesidii in legibus
erat, ut me et Arminium et conscios vinciret flagitavi: testis illa nox, mihi
utinam potius novissima! quae secuta sunt defleri magis quam defendi possunt:
ceterum et inieci catenas Arminio et a factione eius iniectas perpessus sum.
atque ubi primum tui copia, vetera novis et quieta turbidis antehabeo, neque ob
praemium, sed ut me perfidia exsolvam, simul genti Germanorum idoneus
conciliator, si paenitentiam quam perniciem maluerit. pro iuventa et errore
filii veniam precor: filiam necessitate huc adductam fateor. tuum erit
consultare utrum praevaleat quod ex Arminio concepit an quod ex me genita est.»
Caesar clementi responso liberis
propinquisque eius incolumitatem, ipsi sedem vetere in provincia pollicetur.
exercitum reduxit nomenque imperatoris auctore Tiberio accepit. Arminii uxor
virilis sexus stirpem edidit: educatus Ravennae puer quo mox ludibrio
conflictatus sit in tempore memorabo.
|