Nec multo
post Granium Marcellum praetorem Bithyniae quaestor ipsius Caepio Crispinus
maiestatis postulavit, subscribente Romano Hispone: qui formam vitae iniit, quam
postea celebrem miseriae temporum et audaciae hominum fecerunt. nam egens,
ignotus, inquies, dum occultis libellis saevitiae principis adrepit, mox
clarissimo cuique periculum facessit, potentiam apud unum, odium apud omnis
adeptus dedit exemplum, quod secuti ex pauperibus divites, ex contemptis
metuendi perniciem aliis ac postremum sibi invenere. sed Marcellum insimulabat
sinistros de Tiberio sermones habuisse, inevitabile crimen, cum ex moribus
principis foedissima quaeque deligeret accusator obiectaretque reo. nam quia
vera erant, etiam dicta credebantur. addidit Hispo statuam Marcelli altius quam
Caesarum sitam, et alia in statua amputato capite Augusti effigiem Tiberii
inditam. ad quod exarsit adeo, ut rupta taciturnitate proclamaret se quoque in
ea causa laturum sententiam palam et iuratum, quo ceteris eadem necessitas
fieret. manebant etiam tum vestigia morientis libertatis. igitur Cn. Piso «quo»
inquit «loco censebis, Caesar? si primus, habebo quod sequar: si post omnis,
vereor ne inprudens dissentiam.» permotus his, quantoque incautius efrerverat,
paenitentia patiens tulit absolvi reum criminibus maiestatis: de pecuniis
repetundis ad reciperatores itum est.
|