Igitur non modo Cherusci sociique eorum,
vetus Arminii miles, sumpsere bellum, sed e regno etiam Marobodui Suebae
gentes, Semnones ac Langobardi, defecere ad eum. quibus additis praepollebat,
ni Inguiomerus cum manu clientium ad Maroboduum perfugisset, non aliam ob causam
quam quia fratris filio iuveni patruus senex parere dedignabatur. deriguntur
acies, pari utrimque spe, nec, ut olim apud Germanos, vagis incursibus aut
disiectas per catervas: quippe longa adversum nos militia insueverant sequi
signa, subsidiis firmari, dicta imperatorum accipere. ac tunc Arminius equo
conlustrans cuncta, ut quosque advectus erat, reciperatam libertatem,
trucidatas legiones, spolia adhuc et tela Romanis derepta in manibus multorum
ostentabat; contra fugacem Maroboduum appellans, proeliorum expertem, Hercyniae
latebris defensum; ac mox per dona et legationes petivisse foedus, proditorem
patriae, satellitem Caesaris, haud minus infensis animis exturbandum quam Varum
Quintilium interfecerint. meminissent modo tot proeliorum, quorum eventu et ad
postremum eiectis Romanis satis probatum, penes utros summa belli fuerit.
|