Neque Maroboduns iactantia sui aut probris in
hostem abstinebat, sed Inguiomerum tenens illo in corpore decus omne
Cheruscorum, illius consiliis gesta quae prospere ceciderint testabatur:
vaecordem Arminium et rerum nescium alienam gloriam in se trahere, quoniam tres
vagas legiones et ducem fraudis ignarum perfidia deceperit, magna cum clade
Germaniae et ignominia sua, cum coniunx, cum fiius eius servitium adhuc
tolerent. at se duodecim legionibus petitum duce Tiberio inlibatam Germanorum
gloriam servavisse, mox condicionibus aequis discessum; neque paenitere quod
ipsorum in manu sit, integrum adversum Romanos bellum an pacem incruentam
malint. his vocibus instinctos exercitus propriae quoque causae stimulabant,
cum a Cheruscis Langobardisque pro antiquo decore aut recenti libertate et
contra augendae dominationi certaretur. non alias maiore mole concursum neque
ambiguo magis eventu, fusis utrimque dextris cornibus; sperabaturque rursum
pugna, ni Maroboduns castra in collis subduxisset. id signum perculsi fuit; et
transfugiis paulatim nudatus in Marcomanos concessit misitque legatos ad
Tiberium oraturos auxilia. responsum est non lure eum adversus Cheruscos arma
Romana invocare, qui pugnantis in eundem hostem Romanos nulla ope iuvisset.
missus tamen Drusus, ut rettulimus, paci firmator.
|