Eodem anno coeptum in Africa bellum, duce
hostium Tacfarinate. is natione Numida, in castris Romanis auxiliaria stipendia
meritus, mox desertor, vagos primum et latrociniis suetos ad praedam et raptus
congregare, dein more militiae per vexilla et turmas componere, postremo non
inconditae turbae sed Musulamiorum dux haberi. valida ea gens et solitudinibus
Africae propinqua, nullo etiam tum urbium cultu, cepit arma Maurosque accolas
in bellum traxit: dux et his, Mazippa. divisusque exercitus, ut Tacfarinas
lectos viros et Romanum in modum armatos castris attineret, disciplina et
imperiis suesceret, Mazippa levi cum copia incendia et caedis et terrorem
circumferret. coapulerantque Cinithios, haud spernendam nationem, in eadem, cum
Furius Camillus pro consule Africae legionem et quod sub signis sociorum in
unum conductos ad hostem duxit, modicam manum, si multitudinem Numidarum atque
Maurorum spectares; sed nihil aeque cavabatur quam ne bellum metu eluderent;
spe victoriae inducti sunt ut vincerentur. igitur legio medio, leves cohortes
duaeque alae in cornibus locantur. nec Tacfarinas pugnam detrectavit. fusi
Numidae, multosque post annos Furio nomini partum decus militiae. nam post
illum reciperatorem urbis filiumque eius Camillum penes alias familias
imperatoria laus fuerat; atque hic, quem memoramus, bellorum expers habebatur.
eo pronior Tiberius res gestas apud senatum celebravit; et decrevere patres
triumphalia insignia, quod Camillo ob modestiam vitae impune fuit.
|