Maroboduo
undique deserto non alind subsidium quam misericordia Caesaris fuit.
transgressus Danuvium, qua Noricam provinciam praefluit, scripsit Tiberio non
ut profugus aut supplex sed ex memoria prioris fortunae: nam multi s nationibus
clarissimum quondam regem ad se vocantibus Romanam amicitiam praetulisse.
responsum a Caesare tutam ei honoratamque sedem in Italia fore, si maneret: sin
rebus eius aliud conduceret, abiturum fide qua venisset. ceterum apud senatum
disseruit non Philippum Atheniensibus, non Pyrrhum aut Antiochum populo Romano
perinde metuendos fuisse. extat oratio qua magnitudinem viri, violentiam
subiectarum ei gentium et quam propinquns Italiae hostis, suaque in destruendo
eo consilia extulit. et Marobodous quidem Ravennae habitus, si quando insolescerent
Suebi quasi rediturus in regnum ostentabatur: sed non excessit Italia per
duodeviginti annos consenuitque multum imminuta claritate ob nimiam vivendi
cupidinem. idem Catualdae casus neque aliud perfugium. pulsus haud multo post
Hermundurorum opibus et Vibilio duce receptusque, Forum Iulium, Narbonensis
Galliae coloniam, mittitur. barbari utrumque comirati, ne quietas provincias
immixti turbarent, Danuvium ultra inter flumina Marum et Cusum locantur, dato
rege Vannio gentis Quadorum.
|