Caesar
paulisper ad spem erectus, dein fesso corpore ubi finis aderat, adsistentis
amicos in hunc modum adloquitur: «si fato concederem, iustus mihi dolor etiam
adversus deos esset, quod me parentibus liberis patriae intra inventam
praematuro exitu raperent: nunc scelere Pisonis et Plancinae interceptus
ultimas preces pectoribus vestris relinquo: referatis patri ac fratri, quibus
acerbitatibus dilaceratus, quibus insidiis circumventus miserrimam vitam
pessima morte finierim. si quos spes meae, si quos propinquus sanguis, etiam
quos invidia erga viventem movebat, inlacrimabunt quondam florentem et tot
bellorum superstitem muliebri fraude cecidisse. erit vobis locus querendi apud
senatum, invocandi leges. non hoc praecipuum amicorum munus est, prosequi
defunctum ignavo questu, sed quae voluerit meminisse, quae mandaverit exequi.
flebunt Germanicum etiam ignoti: vindicabitis vos, si me potius quam fortunam
meam fovebatis. ostendite populo Romano divi Augusti neptem eandemque coniugem
meam, numerate sex liberos. misericordia cum accusantibus erit fingentibusque
scelesta mandata aut non credent homines aut non ignoscent.» iuravere amici
dextram morientis contingentes spiritum ante quam ultionem amissuros.
|