Die
senatus Caesar orationem habuit meditato temperamento. patris sui legatum atque
amicum Pisonem fuisse adiutoremque Germanico datum a se auctore senatu rebus
apud Orientem administrandis. illic contumacia et certaminibus asperasset
iuvenem exituque eius laetatus esset an scelere extinxisset, integris animis
diiudicandum. «nam si legatus officii terminos, obsequium erga imperatorem
exuit eiusdemque morte et luctu meo laetatus est, odero seponamque a domo mea
et privatas inimicitias non vi principis ulciscar: sin facinus in cuiuscumque
mortalium nece vindicandum detegitur, vos vero et liberos Germanici et nos
parentes iustis solaciis adficite. simulque illud reputate, turbide et
seditiose tractaverit exercitus Piso, quaesita sint per ambitionem studia
militum, armis repetita provincia, an falsa haec in maius vulgaverint
accusatores, quorum ego nimiis studiis iure suscenseo. nam quo pertinuit nudare
corpus et contrectandum vulgi oculis permittere differrique etiam per externos
tamquam veneno interceptus esset, si incerta adhuc ista et scrutanda sunt?
defleo equidem filium meum semperque deflebo: sed neque reum prohibeo quo minus
cuncta proferat, quibus innocentia eius sublevari aut, si qua fuit iniquitas
Germanici, coargui possit, vosque oro ne, quia dolori meo causa conexa est,
obiecta crimina pro adprobatis accipiatis. si quos propinquus sanguis aut fides
sua patronos dedit, quantum quisque eloquentia et cura valet, iuvate
periclitantem: ad eundem laborem, eandem constantiam accusatores hortor. id
solum Germanico super leges praestiterimus, quod in curia potius quam in foro,
apud senatum quam apud iudices de morte eius anquiritur: cetera pari modestia
tractentur. nemo Drusi lacrimas, nemo maestitiam meam spectet, nec si qua in
nos adversa finguntur.»
|