Audire me
memini ex senioribus visum saepius inter manus Pisonis libellum quem ipse non
vulgaverit; sed amicos eius dictitavisse, litteras Tiberii et mandata in
Germanicum contineri, ac destinatum promere apud patres principemque arguere,
ni elusus a Seiano per vana promissa foret; nec illum sponte extinctum verum
immisso percussore. quorum neutrum adseveraverim: neque tamen occulere debui
narratum ab iis qui nostram ad iuventam duraverunt. Caesar flexo in maestitiam
ore suam invidiam tali morte quaesitam apud senatum . . . . . crebrisque
interrogationibus exquirit qualem Piso diem supremum noctemque exegisset. atque
illo pleraque sapienter quaedam inconsultius respondente, recitat codicillos a
Pisone in hunc ferme modum compositos: «conspiratione inimicorum et invidia
falsi criminis oppressus, quatenus veritati et innocentiae meae nusquam locus
est, deos inmortalis testor vixisse me, Caesar, cum fide adversum te neque alia
in matrem tuam pietate; vosque oro liberis meis consulatis, ex quibus Cn. Piso
qualicumque fortunae meae non est adiunctus, cum omne hoc tempus in urbe
egerit, M. Piso repetere Syriam dehortatus est. atque utinam ego potius filio iuveni
quam ille patri seni cessisset. eo impensius precor ne meae pravitatis poenas
innoxius luat. per quinque et quadraginta annorum obsequium, per collegium
consulatus quondam divo Augusto parenti tuo probatus et tibi amicus nec
quicquam post haec rogaturus salutem infelicis filii rogo.» de Plancina nihil
addidit.
|