Quae postquam L. Apronio (nam Camillo
successerat) comperta, magis dedecore suorum quam gloria hostis anxius, raro ea
tempestate et e vetere memoria facinore decumum quemque ignominiosae cohortis
sorte ductos fusti necat. tantumque severitate profectum ut vexillum
veteranorum, non amplius quingenti numero, easdem Tacfarinatis copias
praesidium cui Thala nomen adgressas fuderint. quo proelio Rufus Helvius
gregarius miles servati civis decus rettulit donatusque est ab Apronio
torquibus et hasta. Caesar addidit civicam coronam, quod non eam quoque
Apronius iure proconsulis tribuisset questus magis quam offensus. sed
Tacfarinas perculsis Numidis et obsidia aspernantibus spargit bellum, ubi
instaretur cedens ac rursum in terga remeans. et dum ea ratio barbaro fuit,
inritum fessumque Romanum impune ludificabatur: postquam deflexit ad maritimos
locos, inligatus praeda stativis castris adhaerebat, missu patris Apronius
Caesianus cum equite et cohortibus auxiliariis, quis velocissimos legionum
addiderat, prosperam adversum Numidas pugnam facit pellitque in deserta.
|