Igitur
Seianus maturandum ratus deligit venenum quo paulatim inrepente fortuitus
morbus adsimularetur. id Druso datum per Lygdum spadonem, ut octo post annos
cognitum est. ceterum Tiberius per omnis valetudinis eius dies, nullo metu an
ut firmitudinem animi ostentaret, etiam defuncto necdum sepulto, curiam
ingressus est. consulesque sede vulgari per speciem maestitiae sedentis honoris
locique admonuit, et effusum in lacrimas senatum victo gemitu simul oratione
continua erexit: non quidem sibi ignarum posse argui quod tam recenti dolore
subierit oculos senatus: vix propinquorum adloquia tolerari, vix diem aspici a
plerisque lugentium. neque illos imbecillitatis damnandos: se tamen fortiora
solacia e complexu rei publicae petivisse. miseratusque Augustae extremam
senectam, rudem adhuc nepotum et vergentem aetatem suam, ut Germanici liberi,
unica praesentium malorum levatnenta, inducerentur petivit. egressi consules
firmatos adloquio adulescentulos deductos que ante Caesarem statuunt. quibus
adprensis «patres conscripti, hos» inquit «orbatos parente tradidi patrno
ipsorum precatusque sum, quamquam esset illi propria suboles, ne secus quam
snum sanguinem foveret attolleret, sibique et posteris coniormaret. erepto
Druso preces ad vos converto disque et patria coram obtestor: Augusti pro
nepotes, clarissimis maioribus genitos, suscipite regite, vestram meamque vicem
explete. hi vobis, Nero et Druse, parentum loco. ita nati estis ut bona malaque
vestra ad rem publicam pertineant.
|