His tam
adsiduis tamque maestis modica laetitia intericitur, quod C. Cominium equitem
Romanum, probrosi in se carminis convictum, Caesar precibus fratris qui senator
erat concessit. quo magis mirum habebatur gnarum meliorum et quae fama
clementiam sequeretur tristiora malle. neque enim socordia peccabat; nec
occultum est, quando ex veritate, quando adumbrata laetitia facta imperatorum
celebrentur. quin ipse, compositus alias et velut eluctantium verborum,
solutius promptiusque eloquebatur quotiens subveniret. at P. Suillium
quaestorem quondam Germanici, cum Italia arceretur convictus pecuniam ob rem
iudicandam cepisse, amovendum in insulam censuit, tanta contentione animi ut
iure iurando obstringeret e re publica id esse. quod aspere acceptum ad
praesens mox in laudem vertit regresso Suillio; quem vidit sequens aetas
praepotentem, venalem et Claudii principis amicitia diu prospere, numquam bene
usum. eadem poena in Catum Firmium senatorem statuitur, tamquam falsis
maiestatis criminibus sororem petivisset. Catus, ut rettuli, Libonem inlexerat
insidiis, deinde indicio perculerat. eius operae memor Tiberius sed alia
praetendens exilium de precatus est: quo minus senatu pelleretur non obstitit.
|