Ego me,
patres conscripti, mortalem esse et hominum officia fungi satisque habere si
locum principem impleam et vos testor et meminisse posteros volo; qui satis
superque memoriae meae tribuent, ut maioribus meis dignum, rerum vestrarum
providum, constantem in periculis, offensionum pro utilitate publica non
pavidum credant. haec mihi in animis vestris templa, hae pulcherrimae effigies
et mansurae. nam quae saxo struuntur, si iudicium posterorum in odium vertit,
pro sepulchris spernuntur. proinde socios civis et deos ipsos precor, hos ut
mihi ad finem usque vitae quietam et intellegentem humani divinique iuris
mentem duint, illos ut, quandoque concessero, cum laude et bonis
recordationibus facta atque famam nominis mei prosequantur.» perstititque
posthac secretis etiam sermonibus aspernari talem sui cultum. quod alii
modestiam, multi, quia diffideret, quidam ut degeneris animi interpretabantur.
optumos quippe mortalium altissima cupere: sic Herculem et Liberum apud
Graecos, Quirinum apud nos deum numero additos: melius Augustum, qui
speraverit. cetera principibus statim adesse: unum insatiabiliter parandum,
prosperam sui memoriam; nam contemptu famae contemni virtutes.
|