Fuit in
senatu Iunius Rusticus, componendis patrum actis delectus a Caesare eoque
meditationes eius introspicere creditus. is fatali quodam motu (neque enim ante
specimen constantiae dederat) seu prava sollertia, dum imminentium oblitus
incerta pavet, inserere se dubitantibus ac monere consules ne relationem inciperent;
disserebatque brevibus momentis summa verti: posse quandoque domus
Germanici exitium paenitentiae esse seni. simul populus effgies
Agrippinae ac Neronis gerens circumsistit curiam faustisque in Caesarem
ominibus falsas litteras et principe invito exitium domui eius intendi
clamitat. ita nihil triste illo die patratum. ferebantur etiam sub nominibus
consularium fictae in Seianum sententiae, exercentibus plerisque per occultum
atque eo procacius libidinem ingeniorum. unde illi ira violentior et materies criminandi:
spretum dolorem principis ab senatu, descivisse populum; audiri lam et legi
novas contiones, nova patrum consulta: quid reliquum nisi ut caperent ferrum
et, quorum imagines pro vexillis secuti forent, duces imperatoresque
deligerent?
|