At Romae
principio anni, quasi recens cognitis Liviae flagitiis ac non pridem etiam
punitis, atroces sententiae dicebantur in effigies quoque ac memoriam eius et
bona Seiani ablata aerario ut in fiscum cogerentur, tamquam referret. Scipiones
haec et Silani et Cassii isdem ferme aut paulum immutatis verbis adseveratione
multa censebant, cum repente Togonius Gallus, dum ignobilitatem suam magnis
nominibus inserit, per deridiculum auditur. nam principem orabat deligere
senatores ex quis viginti sorte ducti et ferro accincti, quoties curiam
inisset, salutem eius defenderent. crediderat nimirum epistulae subsidio sibi
alterum ex consulibus poscentis ut tutus a Capreis urbem peteret. Tiberius
tamen, ludibria seriis permiscere solitus, egit grates benevolentiae patrum:
sed quos omitti posse, quos deligi? semperne eosdem an subinde alios? et honori
bus perfunctos an iuvenes, privatos an e magistratibus? quam deinde speciem
fore sumentium in limine curiae gladios? neque sibi vitam tanti si armis
tegenda foret. haec adversus Togonium verbis moderans neque <UT>ultra
abolitionem sententiae suaderet.
|