Nam ea
tempestate qua Seiani amicitiam ceteri falso exuerant ausus est eques Romanus
M. Terentius, ob id reus, amplecti, ad hunc modum apud senatum ordiendo:
«fortunae quidem meae fortasse minus expediat adgnoscere crimen quam abnuere:
sed utcumque casura res est, fatebor et fuisse me Seiano amicum et ut essem
expetisse et postquam adeptus eram laetatum. videram collegam patris regendis
praetoriis cohortibus, mox urbis et militiae munis simul obeuntem. illius
propinqui et adfines honoribus augebantur; ut quisque Seiano intimus ita ad
Caesaris amicitiam validus: contra quibus infensus esset, metu ac sordibus
conflictabantur. nec quemquam exemplo adsumo: cunctos qui novissimi consilii
expertes fuimus meo unius discrimine defendam. non enim Seianum Vulsiniensem
set Claudiae et Iuliae domus partem, quas adfinitate occu paverat, tuum,
Caesar, generum, tui consulatus socium, tua officia in re publica capessentem
colebamus. non est nostrum aestimare quem supra ceteros et quibus de causis
extollas: tibi summum rerum iudicium di dedere, nobis obsequii gloria relicta
est. spectamus porro quae coram habentur, cui ex te opes honores, quis plurima
iuvandi nocendive potentia, quae Seiano fuisse nemo negaverit. abditos
principis sensus et si quid occultius parat exquirere inlicitum, anceps: nec
ideo adsequare. ne, patres conscripti, ultimum Seiani diem sed sedecim annos
cogi taveritis. etiam Satrium atque Pomponium venerabamur; libertis quoque ac
ianitoribus eius notescere pro magnifico accipiebatur. quid ergo? indistincta
haec defensio et promisca dabitur? immo iustis terminis dividatur. insidiae in
rem publicam, consilia caedis adversum imperatorem puniantur: de amicitia et
officiis idem finis et te, Caesar, et nos absolverit.»
|