Gnarum hoc
principi, eoque dubitavit de tradenda re publica, primum inter nepotes, quorum
Druso genitus sanguine et caritate propior, sed nondum pubertatem ingressus,
Germanici filio robur iuventae, vulgi studia, eaque apud avum odii causa. etiam
de Claudio agitanti, quod is composita aetate bonarum artium cupiens erat,
imminuta mens eius obstitit. sin extra domum successor quaereretur, ne memoria
Augusti, ne nomen Caesarum in ludibria et contumelias verterent metuebat:
quippe illi non perinde curae gratia praesentium quam in posteros ambitio. mox
incertus animi, fesso corpore consilium cui impar erat fato permisit, iactis
tamen vocibus per quas intellegeretur providus futurorum; namque Macroni non
abdita ambage occidentem ab eo deseri, orientem spectari exprobravit, et G.
Caesari, forte orto sermone L. Sullam inridenti, omnia Sullae vitia et nullam
eiusdem virtutem habiturum praedixit. simul crebris cum lacrimis minorem ex
nepotibus complexus, truci alterius vultu, «occides hunc tu» inquit «et te
alius.» sed gravescente valetudine nihil e libidinibus omittebat, in patientia
firmitudinem simulans solitusque eludere medicorum artes atque eos qui post
tricesimum aetatis annum ad internoscenda corpori suo utilia vel noxia alieni
consilii indigerent.
|