Ac primo
Radamistus in amplexus eius effusus simulare obsequium, socerum ac parentem
appellare; adicit ius iurandum, non ferro, non ferro, non veneno vim adlaturum;
simul in lucum propinquum trahit, provisum illic sacrificii paratum dictitans,
ut diis testibus pax firmaretur. mos est regibus, quoties in societatem coeant,
implicare dextras pollicesque inter se vincire nodoque praestringere: mox ubi
sanguis in artus [se] extremos suffuderit, levi ictu cruorem eliciunt atque
invicem lambunt. id foedus arcanum habetur quasi mutuo cruore sacratum. sed
tunc qui ea vincla admovebat, decidisse simulans genua Mithridatis invadit
ipsumque prosternit; simulque concursu plurium iniciuntur catenae. ac compede,
quod dedecorum barbaris, trahebatur; mox quia vulgus duro imperio habitum,
probra ac verbera intentabat. et erant contra qui tantam fortunae commutationem
miserarentur; secutaque cum parvis liberis coniunx cuncta lamentatione
complebat. diversis et contectis vehiculis abduntur, dum Pharasmanis iussa
exquirerentur. illi cupido regni fratre et filia potior animusque sceleribus
paratus; visui tamen consuluit, ne coram interficeret. et Radamistus, quasi
iuris iurandi memor, non ferrum, non venenum in sororem et patruum expromit,
sed proiectos in humum et veste multa gravique opertos necat. filii quoque
Mithridatis quod caedibus parentum inlacrimaverant trucidati sunt.
|