Die
funeris laudationem eius princeps exorsus est, dum antiquitatem generis,
consulatus ac triumphos maiorem enumerabat, intentus ipse et ceteri; liberalium
quoque artium commemoratio et nihil regente eo triste rei publicae ab externis
accidisse pronis animis audita: postquam ad providentiam sapientiamque flexit,
nemo risui temperare, quamquam oratio a Seneca composita multum cultus
praeferret, ut fuit illi viro ingenium amoenum et temporis eius auribus
accommodatum. adnotabant seniores quibus otiosum est vetera et praesentia
contendere, primum ex iis, qui rerum potiti essent, Neronem alienae facundiae
eguisse. nam dictator Caesar summis oratoribus aemulus; et Augusto prompta ac
profluens quaeque deceret principem eloquentia fuit. Tiberius artem quoque
callebat, qua verba expenderet, tum validus sensibus aut consulto ambiguus.
etiam C. Caesaris turbata mens vim dicendi non corrupit; nec in Claudio, quotiens
meditata dissereret, elegantiam requireres. Nero puerilibus statim annis
vividum animum in alia detorsit: caelare pingere, cantus aut regimen equorum
exercere; et aliquando carminibus pangendis inesse sibi elementa doctrinae
ostendebat.
|