Turbatus his Nero et propinquo die, quo
quartum decimum aetatis annum Britannicus explebat, volutare secum modo matris
violentiam, modo ipsius indolem, levi quidem experimento nuper cognitam, quo
tamen favorem late quaesivisset. festis Saturno diebus inter alia aequalium
ludicra regnum lusu sortientium evenerat ea sors Neroni. igitur ceteris diversa
nec ruborem adlatura: ubi Britannico iussit exsurgeret progressusque in medium
cantum aliquem inciperet, inrisum ex eo sperans pueri sobrios quoque convictus,
nedum temulentos ignorantis, ille constanter exorsus est carmen, quo evolutum
eum sede patria rebusque summis significabatur. unde orta miseratio,
manifestior quia dissimulationem nox et lascivia exemerat. Nero intellecta
invidia odium intendit; urgentibusque Agrippinae minis, quia nullum crimen
neque iubere caedem fratris palam audebat, occulta molitur pararique venenum iubet,
ministro Pollione Iulio praetoriae cohortis tribuno, cuius cura attinebatur
damnata veneficii nomine Locusta, multa scelerum fama. nam ut proximus quisque
Britannico neque fas neque fidem pensi haberet, olim provisum erat. primum
venenum ab ipsis educatoribus accepit, tramisitque exsoluta alvo parum validum,
sive temperamentum inerat, ne statim saeviret. sed Nero lenti sceleris
impatiens minitari tribuno, iubere supplicium veneficae, quod, dum rumorem
respiciunt, dum parant defensiones, securitatem morarentur. promittentibus dein
tam praecipitem necem, quam si ferro urgeretur, cubiculum Caesaris iuxta
decoquitur virus cognitis antea venenis rapidum.
|