Sed Corbuloni plus molis adversus ignaviam
militum quam contra perfidiam hostium erat: quippe Syria transmotae legiones,
pace longa segnes, munia castrorum aegerrime tolerabant. satis constitit fuisse
in eo exercitu veteranos, qui non stationem, non vigilias inissent, vallum
fossamque quasi nova et mira viserent, sine galeis, sine loricis, nitidi et
quaestuosi, militia per oppida expleta. igitur dimissis, quibus senectus aut
valitudo adversa erat, supplementum petivit. et habiti per Galatiam
Cappadociamque dilectus, adiectaque ex Germania legio cum equitibus alariis et
peditatu cohortium. retentusque omnis exercitus sub pellibus, quamvis hieme
saeva adeo, ut obducta glacie nisi effossa humus tentoriis locum non praeberet.
ambusti multorum artus vi frigoris, et quidam inter excubias exanimati sunt.
adnotatusque miles, qui fascem lignorum gestabat, ita praeriguisse manus, ut
oneri adhaerentes truncis brachiis deciderent. ipse cultu levi, capite intecto,
in agmine, in laboribus frequens adesse, laudem strenuis, solacium invalidis,
exemplum omnibus ostendere. dehinc, quia duritia caeli militiaeque multi
abnuebant deserebantque, remedium severitate quaesitum est. nec enim, ut in
aliis exercitibus, primum alterumque delictum venia prosequebatur, se qui signa
reliquerat, statim capite poenas luebat. idque usu salubre et misericordia
melius apparuit: quippe pauciores illa castra deseruere quam ea, in quibus
ignoscebatur.
|