At Tiridates super proprias clientelas ope
Vologaesi fratris adiutus, non furtim iam, sed palam bello infensare Armeniam,
quosque fidos nobis rebatur, depopulari, et si copiae contra ducerentur,
eludere hucque et illuc volitans plura fama quam pugna exterrere. igitur
Corbulo, quaesito diu proelio frustra habitus et exemplo hostium circumferre
bellum coactus, dispertit vires, ut legati praefectique diversos locos pariter
invaderent. simul regem Antiochum monet proximas sibi praefecturas petere. nam
Pharasmanes interfecto filio Radamisto quasi proditore, quo fidem in nos
testaretur, vetus adversus Armenios odium promptius exercebat. tuncque primum
inlecti Moschi, gens ante alias socia Romanis, avia Armeniae incursavit. ita
consilia Tiridati in contrarium vertebant, mittebatque oratores, qui suo
Parthorumque nomine expostularent, cur datis nuper obsidibus redintegrataque
amicitia quae novis quoque beneficiis locum aperiret, vetere Armeniae
possessione depelleretur. ideo nondum ipsum Volgaesen commotum, quia causa quam
vi agere mallent; sin perstaretur in bello, non defore Arsacidis virtutem
fortunamque saepius iam clade Romana expertam. ad ea Corbulo, satis comperto
Volgaesen defectione Hyrcaniae attineri, suadet Tiridati precibus Caesarem
adgredi: posse illi regnum stabile et res incruentas contingere, si omissa spe
longinqua et sera praesentem potioremque sequeretur.
|