Nec deerant qui haec isdem verbis aut versa
in deterius Senecae deferrent. repertique accusatores direptos socios, cum
Suillius provinciam Asiam regeret, ac publicae pecuniae peculatum detulerunt.
mox, quia inquisitionem annuam impetraverant, brevius visum [sub] urbana
crimina incipi, quorum obvii testes erant. ii acerbitate accusationis Q.
Pomponium ad necessitatem belli civilis detrusum, Iuliam Drusi filiam
Sabinamque Poppaeam ad mortem actas et Valerium Asiaticum, Lusium Saturninum,
Cornelium Lupum circumventos, iam equitum Romanorum agmina damnata omnemque
Claudii saevitiam Suillio obiectabant. ille nihil ex his sponte susceptum, sed
principi paruisse defendebat, donec eam orationem Caesar cohibuit, compertum
sibi referens ex commentariis patris sui nullam cuiusquam accusationem ab eo
coactam. tum iussa Messalinae praetendi et labare defensio: cur enim neminem
alium delectum, qui saevienti impudicae vocem praeberet? puniendos rerum
atrocium ministros, ubi pretia scelerum adepti scelera ipsa aliis delegent.
igitur adempta bonorum parte (nam filio et nepti pars concedebatur
eximebanturque etiam quae testamento matris aut aviae acceperant) in insulas
Baleares pellitur, non in ipso discrimine, non post damnationem fractus animo;
ferebaturque copiosa et molli vita secretum illud toleravisse. filium eius
Nerullinum adgressis accusatoribus per invidiam patris et crimina repetundarum,
intercessit princeps tamquam satis expleta ultione.
|