Otho sive amore incautus laudare formam
elegantiamque uxoris apud principem, sive ut accenderet ac, si eadem femina
potirentur, id quoque vinculum potentiam ei adiceret. saepe auditus est
consurgens e convivio Caesaris seque ire ad illam, sibi concessam dictitans
nobilitatem pulchritudinem, vota omnium et gaudia felicium. his atque talibus
inritamentis non longa cunctatio interponitur, sed accepto aditu Poppaea primum
per blandimenta et artes valescere, imparem cupidini et forma Neronis captam
simulans; mox acri iam principis amore ad superbiam vertens, si ultra unam
alteramque noctem attineretur, nuptam esse se dictitans, nec posse matrimonium
omittere, devinctam Othoni per genus vitae, quod nemo adaequaret: illum animo
et cultu magnificum; ibi se summa fortuna digna visere. at Neronem, paelice
ancilla et adsuetudine Actes devinctum, nihil e contubernio servili nisi
abiectum et sordidum traxisse. deicitur familiaritate sueta, post congressu et
comitatu Otho, et ad postremum, ne in urbe aemulatus ageret, provinciae
Lusitaniae praeficitur; ubi usque ad civilia arma non ex priore infamia, sed
integre sancteque egit, procax otii et potestatis temperantior.
|