Pluribus ipsa licentia placebat, ac tamen
honesta nomina praetendebant. maiores quoque non abhorruisse spectaculorum
oblectamentis pro fortuna, quae tum erat, eoque a Tuscis accitos histriones, a
Thuriis equorum certamina; et possessa Achaia Asiaque ludos curatius editos,
nec quemquam Romae honesto loco ortum ad theatrales artes degeneravisse,
ducentis iam annis a L. Mummi triumpho, qui primus id genus spectaculi in urbe
praebuerit. sed et consultum parsimoniae, quod perpetua sedes theatro locata
sit potius, quam immenso sumptu singulos per annos consurgeret ac destrueretur.
nec perinde magistratus rem familiarem exhausturos aut populo efflagitandi
Graeca certamina [a] magistratibus causam fore, cum eo sumptu res publica
fungatur. oratorum ac vatum victorias incitamentum ingeniis adlaturas; nec
cuiquam iudici grave aures studiis honestis et voluptatibus concessis
impertire. laetitiae magis quam lasciviae dari paucas totius quinquennii
noctes, quibus tanta luce ignium nihil inlicitum occultari queat. sane nullo
insigni dehonestamento id spectaculum transiit. ac ne modica quidem studia
plebis exarsere, quid redditi quamquam scaenae pantomimi certaminibus sacris prohibebantur.
eloquentiae primas nemo tulit, sed victorem esse Caesarem pronuntiatum. Graeci amictus, quis per
eos dies plerique incesserant, tum exoleverunt.
|