Libertas Thrasea
servitium aliorum rupit, et postquam discessionem consul permiserat, pedibus in
sententiam eius iere, paucis, exceptis, in quibus adulatione promptissimus fuit
A. Vitellius, optimum quemque iurgio lacessens et respondenti reticens, ut
pavida ingenia solent. at consules, perficere decretum senatus non ausi, de
consensu scripsere Caesari. ille inter pudorem et iram cunctatus, postremo
rescripsit: nulla iniuria provocatum Antistium gravissimas in principem
contumelias dixisse; earum ultionem a patribus postulatam, et pro magnitudine
delicti poenam statui par fuisse. ceterum se, qui severitatem decernentium
impediturus fuerit, moderationem non prohibere: statuerent ut vellent; datam et
absolvendi licentiam. his atque talibus recitatis et offensione manifesta, non
ideo aut consules mutavere relationem aut Thrasea decessit sententia ceterive
quae probaverant deseruere, pars, ne principem obiecisse invidiae viderentur,
plures numero tuti, Thrasea sueta firmitudine animi et ne gloria intercideret.
|