At Seneca
criminantium non ignarus, prodentibus iis, quibus aliqua honesti cura, et
familiaritatem eius magis aspernante Caesare, tempus sermoni orat et accepto
ita incipit: «quartus decimus annus est, Caesar, ex quo spei tuae admotus sum,
octavus, ut imperium obtines: medio temporis tantum honorum atque opum in me
cumulasti, ut nihil felicitati meae desit nisi moderatio eius, utar magnis exemplis,
nec meae fortunae, sed tuae. abavus tuus Augustus Marco Agrippae Mytilenese
secretum, C. Maecenati urbe in ipsa velut peregrinum otium permisit; quorum
alter bellorum socius, alter Romae pluribus laboribus iactatus ampla quidem sed
pro ingentibus meritis, praemia acceperant. ego quid aliud munificentiae [tuae]
adhibere potui quam studia, ut sic dixerim, in umbra educata, et quibus
claritudo venit, quod iuventae tuae rudimentis adfuisse videor, grande huius
rei pretium. at tu gratiam immensam innumeram pecuniam circumdedisti, adeo ut
plerumque intra me ipse volvam: egone, equestri et provinciali loco ortus,
proceribus civitatis adnumeror? inter nobiles et longa decora praeferentes
novitas mea enituit? ubi est animus ille modicis contentus? tales hortos exstruit
et per haec suburbana incedit et tantis agrorum spatiis, tam lato faenore
exuberat? una defensio occurrit, quod muneribus tuis obniti non debui.
|