Sed Plautum ea non movere, sive nullam opem
providebat inermis et exul, seu taedio ambiguae spei, an amore coniugis et
liberorum, quibus placabiliorem fore principem rebatur nulla sollicitudine
turbatum. sunt qui alios a socero nuntios venisse ferant, tamquam nihil atrox
immineret; doctoresque sapientiae, Coeranum Graeci, Musonium Tusci generis,
constantiam opperiendae mortis pro incerta et trepida vita suassisse. repertus
est certe per medium diei nudus exercitando corpori. talem eum centurio
trucidavit coram Pelagone spadone, quem Nero centurioni et manipulo, quasi
satellitibus ministrum regium, praeposuerat. captum interfecti relatum; cuius
adspectu (ipsa principis verba referam) «cur,» inquit, «Nero * * *» et posito
metu nuptias Poppaeae ob eius modi terrores dilatas maturare parat Octaviamque
coniugem amoliri, quamvis modeste ageret, nomine patris et studiis populi
gravem. sed ad senatum litteras misit de caede Sullae Plautique haud confessus,
verum utriusque turbidum ingenium esse, et sibi incolumitatem rei publicae
magna cura haberi. decretae eo nomine supplicationes, utque Sulla et Plautus
senatu moverentur, gravioribus iam ludibriis quam malis.
|