Eoque intentius Vologaeses premere obsessos,
modo vallum legionum, modo castellum, quo imbellis aetas defendebatur,
adpugnare, propius incedens quam mos Parthis, si ea temeritate hostem in
proelium eliceret. at illi vix contuberniis extracti, nec aliud quam munimenta
propugnabant, pars iussu ducis, et alii propria ignavia aut Corbulonem
opperientes, ac vis [si] ingrueret, provisis exemplis Caudinae Numantinaeque
[pacis; neque] eandem vim Samnitibus, Italico populo, aut [Hispanis quam]
Parthis, Romani imperii aemulis. validam quoque et laudatam antiquitatem,
quotiens fortuna contra daret, saluti consuluisse. qua desperatione exercitus
dux subactus primas tamen litteras ad Vologaesen non supplices, sed in modum
querentis composuit, quod pro Armeniis semper Romanae dicionis aut subiectis
regi, quem imperator delegisset, hostilia faceret: pacem ex aequo utilem. ne
praesentia tantum spectaret: ipsum adversus duas legiones totis regni viribus
advenisse; at Romanis orbem terrarum reliquum, quo bellum iuvarent.
|