Seneca missum ad se Natalem conquestumque
nomine Pisonis, quod a visendo eo prohiberetur, seque rationem valetudinis et
amorem quietis excusavisse respondit. cur salutem privati hominis incolumitati
suae anteferret, causam non habuisse; nec sibi promptum in adulationes
ingenium. idque nulli magis gnarum quam Neroni, qui saepius libertatem Senecae
quam servitium expertus esset. ubi haec a tribuno relata sunit Poppaea et
Tigellino coram, quod erat saevienti principi intimum consiliorum, interrogat
an Seneca voluntariam mortem pararet. tum tribunus nulla pavoris signa, nihil
triste in verbis eius aut vultu deprensum confirmavit. ergo regredi et indicere
mortem iubetur. tradit Fabius Rusticus non eo quo venerat intinere redisse
tribunum, sed flexisse ad Faenium praefectum et expositis Caesaris iussis an
obtemperaret interrogavisse, monitumque ab eo ut exsequeretur, fatali omnium
ignavia. nam et Silvanus inter coniuratos erat augebatque scelera, in quorum
ultionem consenserat. voci tamen et adspectui pepercit intromisitque ad Senecam
unum ex centurionibus, qui necessitatem ultimam denuntiaret.
|