Ubi haec atque talia velut in commune
disseruit, complectitur uxorem, et paululum adversus praesentem fortitudinem
mollitus rogat oratque temperaret dolori [neu] aeternum susciperet, sed in
contemplatione vitae per virtutem actae desiderium mariti solaciis honestis
toleraret. illa contra sibi quoque destinatam mortem adseverat manumque
percussoris exposcit. tum Seneca gloriae eius non adversus, simul amore, ne
sibi unice dilectam ad iniurias relinqueret, «vitae» inquit «delenimenta
monstraveram tibi, tu mortis decus mavis: non invidebo exemplo. sit huius tam
fortis exitus constantia penes utrosque par, claritudinis plus in tuo fine.»
post quae eodem ictu brachia ferro exsolvunt. Seneca, quoniam senile corpus et
parco victu tenuatum lenta effugia sanguini praebebat, crurum quoque et
poplitum venas abrumpit; saevisque cruciatibus defessus, ne dolore suo animum
uxoris infringeret atque ipse visendo eius tormenta ad impatientiam
delaberetur, suadet in aliud cubiculum abscedere. et novissimo quoque momento
suppeditante eloquentia advocatis scriptoribus pleraque tradidit, quae in
vulgus edita eius verbis invertere supersedeo.
|