Et initium
faciente Cossutiano, maiore vi Marcellus summam rem publicam agi clamitabat;
contumacia inferiorum lenitatem imperitantis deminui. nimium mitis ad eam diem
patres, qui Thraseam desciscentem, qui generum eius Helvidium Priscum in isdem
furoribus, simul Paconium Agrippinum, paterni in principes odii heredem, et
Curtium Montanum detestanda carmina factitantem eludere impune sinerent.
requirere se in senatu consularem, in votis sacerdotem, in iure iurando civem,
nisi contra instituta et caerimonias maiorum proditorem palam et hostem Thrasea
induisset. denique agere senatorem et principis obtrectatores protegere solitus
veniret, censeret quid corrigi aut mutari vellet: facilius perlaturos singula
increpantem quam nunc silentium perferrent omnia damnantis. pacem illi per
orbem terrae, an victorias sine damno exercituum displicere? ne hominem bonis
publicis maestum, et qui fora theatra templa pro solintdine haberet, qui
minitaretur exilium suum, ambitionis pravae compotem facerent. non illi
consulta haec, non magistratus aut Romanam urbem videri. abrumperet vitam ab ea
civitate cuius caritatem olim, nunc et aspectum exuisset.
|