Ad voluptatem oratoriae
eloquentiae transeo, cuius iucunditas non uno aliquo momento, sed omnibus prope
diebus ac prope omnibus horis contingit. Quid enim dulcius libero et ingenuo
animo et ad voluptates honestas nato quam videre plenam semper et frequentem
domum suam concursu splendidissimorum hominum? idque scire non pecuniae, non
orbitati, non officii alicuius administrationi, sed sibi ipsi dari? ipsos quin
immo orbos et locupletes et potentis venire plerumque ad iuvenem et pauperem,
ut aut sua aut amicorum discrimina commendent. ullane tanta ingentium opum ac
magnae potentiae voluptas quam spectare homines veteres et senes et totius
orbis gratia subnixos in summa rerum omnium abundantia confitentis, id quod
optimum sit se non habere? iam vero qui togatorum comitatus et egressus! Quae
in publico species! Quae in iudiciis veneratio! Quod illud gaudium consurgendi
adsistendique inter tacentis et in unum conversos! coire populum et circumfundi
coram et accipere adfectum, quemcumque orator induerit! vulgata dicentium gaudia
et imperitorum quoque oculis exposita percenseo: illa secretiora et tantum
ipsis orantibus nota maiora sunt. Sive accuratam meditatamque profert
orationem, est quoddam sicut ipsius dictionis, ita gaudii pondus et constantia;
sive novam et recentem curam non sine aliqua trepidatione animi attulerit, ipsa
sollicitudo commendat eventum et lenocinatur voluptati. Sed extemporalis
audaciae atque ipsius temeritatis vel praecipua iucunditas est; nam [in]
ingenio quoque, sicut in agro, quamquam [grata sint quae] diu serantur atque
elaborentur, gratiora tamen quae sua sponte nascuntur.
|