Nam carmina et
versus, quibus totam vitam Maternus insumere optat (inde enim omnis fluxit
oratio), neque dignitatem ullam auctoribus suis conciliant neque utilitates
alunt; voluptatem autem brevem, laudem inanem et infructuosam consequuntur.
licet haec ipsa et quae deinceps dicturus sum aures tuae, Materne, respuant,
cui bono est, si apud te Agamemnon aut Iason diserte loquitur? Quis ideo domum
defensus et tibi obligatus redit? Quis Saleium nostrum, egregium poetam vel, si
hoc honorificentius est, praeclarissimum vatem, deducit aut salutat aut
prosequitur? Nempe si amicus eius, si propinquus, si denique ipse in aliquod
negotium inciderit, ad hunc Secundum recurret aut ad te, Materne, non quia
poeta es, neque ut pro eo versus facias; hi enim Basso domi nascuntur, pulchri
quidem et iucundi, quorum tamen hic exitus est, ut cum toto anno, per omnes
dies, magna noctium parte unum librum excudit et elucubravit, rogare ultro et
ambire cogatur, ut sint qui dignentur audire, et ne id quidem gratis; nam et
domum mutuatur et auditorium exstruit et subsellia conducit et libellos
dispergit. Et ut beatissimus recitationem eius eventus prosequatur, omnis illa
laus intra unum aut alterum diem, velut in herba vel flore praecerpta, ad
nullam certam et solidam pervenit frugem, nec aut amicitiam inde refert aut
clientelam aut mansurum in animo cuiusquam beneficium, sed clamorem vagum et
voces inanis et gaudium volucre. laudavimus nuper ut miram et eximiam
Vespasiani liberalitatem, quod quingenta sestertia Basso donasset. pulchrum id
quidem, indulgentiam principis ingenio mereri: quanto tamen pulchrius, si ita
res familiaris exigat, se ipsum colere, suum genium propitiare, suam experiri
liberalitatem! adice quod poetis, si modo dignum aliquid elaborare et efficere
velint, relinquenda conversatio amicorum et iucunditas urbis, deserenda cetera
officia utque ipsi dicunt, in nemora et lucos, id est in solitudinem secedendum
est.
|