Ne opinio quidem
et fama, cui soli serviunt et quod unum esse pretium omnis laboris sui
fatentur, aeque poetas quam oratores sequitur, quoniam mediocris poetas nemo
novit, bonos pauci. Quando enim
rarissimarum recitationum fama in totam urbem penetrat? Nedum ut per tot
provincias innotescat. Quotus quisque, cum ex Hispania vel Asia, ne quid de Gallis nostris loquar,
in urbem venit, Saleium Bassum requirit? Atque adeo si quis requirit, ut semel
vidit, transit et contentus est, ut si picturam aliquam vel statuam vidisset.
Neque hunc meum sermonem sic accipi volo, tamquam eos, quibus natura sua
oratorium ingenium denegavit, deterream a carminibus, si modo in hac studiorum
parte oblectare otium et nomen inserere possunt famae. Ego vero omnem
eloquentiam omnisque eius partis sacras et venerabilis puto, nec solum
cothurnum vestrum aut heroici carminis sonum, sed lyricorum quoque iucunditatem
et elegorum lascivias et iamborum amaritudinem [et] epigrammatum lusus et
quamcumque aliam speciem eloquentia habeat, anteponendam ceteris aliarum artium
studiis credo. Sed tecum mihi, Materne, res est, quod, cum natura tua in ipsam
arcem eloquentiae ferat, errare mavis et summa adepturus in levioribus
subsistis. ut si in Graecia natus esses, ubi ludicras quoque artis exercere
honestum est, ac tibi Nicostrati robur ac vires di dedissent, non paterer
inmanis illos et ad pugnam natos lacertos levitate iaculi aut iactu disci
vanescere, sic nunc te ab auditoriis et theatris in forum et ad causas et ad
vera proelia voco, cum praesertim ne ad illud quidem confugere possis, quod
plerisque patrocinatur, tamquam minus obnoxium sit offendere poetarum quam
oratorum studium. Effervescit enim vis pulcherrimae naturae tuae, nec pro amico
aliquo, sed, quod periculosius est, pro Catone offendis. Nec excusatur offensa
necessitudine officii aut fide advocationis aut fortuitae et subitae dictionis
impetu: meditatus videris [aut] elegisse personam notabilem et cum auctoritate
dicturam. Sentio quid responderi possit: hinc ingentis [ex his] adsensus, haec
in ipsis auditoriis praecipue laudari et mox omnium sermonibus ferri. Tolle igitur
quietis et securitatis excusationem, cum tibi sumas adversarium superiorem. Nobis satis sit privatas et nostri saeculi
controversias tueri, in quibus [expressis] si quando necesse sit pro
periclitante amico potentiorum aures offendere, et probata sit fides et
libertas excusata.»
|