Quae cum
dixisset Aper acrius, ut solebat, et intento ore, remissus et subridens
Maternus «parantem» inquit «me non minus diu accusare oratores quam Aper
laudaverat (fore enim arbitrabar ut a laudatione eorum digressus detrectaret
poetas atque carminum studium prosterneret) arte quadam mitigavit, concedendo
iis, qui causas agere non possent, ut versus facerent. Ego autem sicut in
causis agendis efficere aliquid et eniti fortasse possum, ita recitatione
tragoediarum et ingredi famam auspicatus sum, cum quidem [imperante] Nerone
inprobam et studiorum quoque sacra profanantem Vatinii potentiam fregi, [et]
hodie si quid in nobis notitiae ac nominis est, magis arbitror carminum quam
orationum gloria partum. ac iam me deiungere a forensi labore constitui, nec
comitatus istos et egressus aut frequentiam salutantium concupisco, non magis
quam aera et imagines, quae etiam me nolente in domum meam inruperunt. Nam statum cuiusque ac securitatem melius innocentia
tuetur quam eloquentia, nec vereor ne mihi umquam verba in senatu nisi pro
alterius discrimine facienda sint.
|