Nemora
vero et luci et secretum ipsum, quod Aper increpabat, tantam mihi adferunt
voluptatem, ut inter praecipuos carminum fructus numerem, quod non in strepitu
nec sedente ante ostium litigatore nec inter sordes ac lacrimas reorum
componuntur, sed secedit animus in loca pura atque innocentia fruiturque
sedibus sacris. Haec eloquentiae
primordia, haec penetralia; hoc primum habitu cultuque commoda mortalibus in
illa casta et nullis contacta vitiis pectora influxit: sic oracula loquebantur.
Nam lucrosae
huius et sanguinantis eloquentiae usus recens et ex malis moribus natus, atque,
ut tu dicebas, Aper, in locum teli repertus. Ceterum felix illud et, ut more
nostro loquar, aureum saeculum, et oratorum et criminum inops, poetis et
vatibus abundabat, qui bene facta canerent, non qui male admissa defenderent.
Nec ullis aut gloria maior aut augustior honor, primum apud deos, quorum
proferre responsa et interesse epulis ferebantur, deinde apud illos dis genitos
sacrosque reges, inter quos neminem causidicum, sed Orphea ac Linum ac, si
introspicere altius velis, ipsum Apollinem accepimus. vel si haec fabulosa
nimis et composita videntur, illud certe mihi concedes, Aper, non minorem
honorem Homero quam Demostheni apud posteros, nec angustioribus terminis famam
Euripidis aut Sophoclis quam Lysiae aut Hyperidis includi. Pluris hodie
reperies, qui Ciceronis gloriam quam qui Virgilii detrectent: nec ullus Asinii
aut Messallae liber tam inlustris est quam Medea Ovidii aut Varii Thyestes.
|