Ac ne fortunam quidem
vatum et illud felix contubernium comparare timuerim cum inquieta et anxia
oratorum vita. licet illos certamina et pericula sua ad consulatus evexerint,
malo securum et quietum Virgilii secessum, in quo tamen neque apud divum
Augustum gratia caruit neque apud populum Romanum notitia. Testes Augusti
epistulae, testis ipse populus, qui auditis in theatro Virgilii versibus
surrexit universus et forte praesentem spectantemque Virgilium veneratus est
sic quasi Augustum. Ne nostris quidem
temporibus Secundus Pomponius Afro Domitio vel dignitate vitae vel perpetuitate
famae cesserit. Nam Crispus iste et Marcellus, ad quorum exempla me vocas, quid habent in
hac sua fortuna concupiscendum? Quod timent, an quod timentur? Quod, cum
cotidie aliquid rogentur, ii quibus praestant indignantur? Quod adligati omni
adulatione nec imperantibus umquam satis servi videntur nec nobis satis liberi?
Quae haec summa eorum potentia est? tantum posse liberti solent. Ne vero
«dulces,» ut Virgilius ait, «Musae,» remotum a sollicitudinibus et curis et
necessitate cotidie aliquid contra animum faciendi, in illa sacra illosque
fontis ferant; nec insanum ultra et lubricum forum famamque pallentem trepidus
experiar. Non me fremitus salutantium nec anhelans libertus excitet, nec incertus
futuri testamentum pro pignore scribam, nec plus habeam quam quod possim cui
velim relinquere; quandoque enim fatalis et meus dies veniet: statuarque tumulo
non maestus et atrox, sed hilaris et coronatus, et pro memoria mei nec consulat
quisquam nec roget.»
|