Nolo inridere
«rotam Fortunae» et «ius verrinum» et illud tertio quoque sensu in omnibus
orationibus pro sententia positum «esse videatur.» nam et haec invitus rettuli
et plura omisi, quae tamen sola mirantur atque exprimunt ii, qui se antiquos
oratores vocitant. Neminem nominabo, genus hominum significasse contentus; sed
vobis utique versantur ante oculos isti, qui Lucilium pro Horatio et Lucretium
pro Virgilio legunt, quibus eloquentia Aufidii Bassi aut Servilii Noniani ex
comparatione Sisennae aut Varronis sordet, qui rhetorum nostrorum commentarios
fastidiunt, oderunt, Calvi mirantur. Quos more prisco apud iudicem fabulantis
non auditores sequuntur, non populus audit, vix denique litigator perpetitur:
adeo maesti et inculti illam ipsam, quam iactant, sanitatem non firmitate, sed
ieiunio consequuntur. porro ne in corpore quidem valetudinem medici probant
quae animi anxietate contingit; parum est aegrum non esse: fortem et laetum et
alacrem volo. prope abest ab infirmitate, in quo sola sanitas laudatur. Vos vero, [viri] disertissimi, ut potestis, ut
facitis, inlustrate saeculum nostrum pulcherrimo genere dicendi. Nam et te,
Messalla, video laetissima quaeque antiquorum imitantem, et vos, Materne ac
Secunde, ita gravitati sensuum nitorem et cultum verborum miscetis, ea electio
inventionis, is ordo rerum, ea, quotiens causa poscit, ubertas, ea, quotiens
permittit, brevitas, is compositionis decor, ea sententiarum planitas est, sic
exprimitis adfectus, sic libertatem temperatis, ut etiam si nostra iudicia
malignitas et invidia tardaverit, verum de vobis dicturi sint posteri nostri.»
|