De bello civili
   Lib. Cap.
 1   I, 2 |  Pompeiusque aberat, ex ipsius ore Pompei mitti videbatur. Dixerat
 2   I, 2 |          exercitus, minis amicorum Pompei plerique compulsi inviti
 3   I, 3 |         Multi undique ex veteribus Pompei exercitibus spe praemiorum
 4   I, 3 |         amici consulum, necessarii Pompei atque eorum, qui veteres
 5   I, 8 |      generis addit cum excusatione Pompei coniuncta. Eadem fere atque
 6   I, 9 |          petit ab utroque, quoniam Pompei mandata ad se detulerint,
 7   I, 13|            ordinem in exercitu Cn. Pompei antea duxerat. At Caesar
 8   I, 24|     Cremona, praefectus fabrum Cn. Pompei. Quem Caesar ad eum remittit
 9   I, 28|      militum iniuriis atque ipsius Pompei contumeliis permoti Caesaris
10   I, 28|           favebant. Itaque cognita Pompei profectione concursantibus
11   I, 29|          altera maximis beneficiis Pompei devincta, auxilia, equitatum
12   I, 30|           30] Itaque in praesentia Pompei sequendi rationem omittit,
13   I, 38|          Petreius et Varro, legati Pompei, quorum unus Hispaniam citeriorem
14   I, 61|            atque imperium absentis Pompei timebant, quae in amicitia
15  II, 18|         Provinciam omnem in sua et Pompei verba iusiurandum adigebat.
16  II, 18|        relinquere, quod magna esse Pompei beneficia et magnas clientelas
17 III, 10| Demonstravimus L. Vibullium Rufum, Pompei praefectum, bis in potestatem
18 III, 11|            L. Torquatus, qui iussu Pompei oppido praeerat praesidiumque
19 III, 19|              19] Inter bina castra Pompei atque Caesaris unum flumen
20 III, 22|         iussu atque imperio facere Pompei, quae mandata ad se per
21 III, 25|    prohibendi habebant, et crebris Pompei litteris castigabantur,
22 III, 41|            venit, cum primum agmen Pompei procul cerneretur, atque
23 III, 43|           Erant enim circum castra Pompei permulti editi atque asperi