Scaena secunda. Pinacium-Phaniscus

PIN. Mane tu atque adsiste ilico,
Phanisce. etiam respicis?
PHAN. Mihi molestus ne sies.
PIN. Vide ut fastidit simia.
manesne ilico, impure parasite? PHAN. ***
qui parasitus sum? PIN. Ego enim dicam: cibo perduci potis es quovis.
PHAN. Mihi sum, libet esse. quid id curas?
PIN. Ferocem facis, quia te erus amat. PHAN. Vah,
oculi dolent. PIN. Cur? PHAN. Quia fumus molestust.
PIN. Tace sis, faber, qui cudere soles plumbeos nummos.
PHAN. Non potes tu cogere me, ut tibi male dicam.
novit erus me.
PIN. Suam quidem pol culcitulam oportet.
PHAN. Si sobrius sis, male non dicas. PIN. Tibi obtemperem, cum tu mihi nequeas?
PHAN. At tu mecum, pessime, ito adversus; quaeso hercle abstine
iam sermonem de istis rebus. PIN. Faciam, et pultabo fores.
heus, ecquis hic est, maximam qui his iniuriam
foribus defendat? ecquis has aperit foris?
nemo hinc quidem foras exit.
ut esse addecet nequam homines, ita sunt. sed eo magis cauto est opus, ne huc
exeat qui male me mulcet.