Scaena quinta. Stephanium-Stichus-Sangarinus

STEPHANIUM Morem vobis geram, meae deliciae. nam ita me Venus amoena amet,
ut ego huc iam dudum simitu exissem vobiscum foras,
nisi me vobis exornarem. nam ita est ingenium muliebre:
bene cum lauta est, tersa ornata ficta est, infecta est tamen;
nimioque sibi mulier meretrix repperit odium ocius
sua inmunditia, quam in perpetuom ut placeat munditia sua.
STICH. Nimium lepide fabulata est. SANG. Veneris mera est oratio,
STICH. Sangarine. SANG. Quid est? STICH. Totus doleo. SANG. Totus? tanto miserior.
STEPH. Utrubi accumbo? SANG. Utrubi tu vis? STEPH. Cum ambobus volo, nam ambos amo.
STICH. Vapulat peculium, actum est. SANG. Fugit hoc libertas caput.
STEPH. Date mihi locum, ubi accumbam, amabo, siquidem placeo. STICH. Tun mihi?
STEPH. Cupio cum utroque. STICH. Ei mihi, bene <ego> dispereo. quid ais? SANG. Quid est?
STICH. Ita me di ament, numquam enim fiet hodie, haec quin saltet tamen.
age, mulsa mea suavitudo, salta: saltabo ego simul.
SANG. Numquam edepol med istoc vinces, quin ego ibidem pruriam.
STEPH. Siquidem mihi saltandum est, tum vos date bibat tibicini.
STICH. Et quidem nobis. SANG. Tene, tibicen, primum; postidea loci
si hoc eduxeris, proinde ut consuetus antehac, celeriter
lepidam et suavem cantionem aliquam occupito cinaedicam,
ubi perpruriscamus usque ex unguiculis. inde huc aquam.