Scaena tertia. Diniarchus-Astaphium

DIN. Piscis ego credo, qui usque dum vivont lavant,
minus diu lavare quam haec lavat Phronesium.
si proinde amentur, mulieres diu quam lavant,
omnes amantes balneatores sient.
AST. Non quis parumper durare opperirier?
DIN. Quin hercle lassus iam sum durando miser:
mihi quoque prae lassitudine opus est <ut> lavem.
sed obsecro hercle, Astaphium, <i> intro ac nuntia
me adesse, ut properet suade, iam ut satis laverit.
AST. Licet. DIN. Audin etiam? AST. Quid vis? DIN. Di me perduint,
qui te revocavi. non tibi dicebam i modo?
AST. Quidnam revocabas? improbus nihilique homo:
tute tibi mille passum peperisti moram.--
DIN. Sed quid haec hic autem tam diu ante aedis stetit?
nescio quem praestolata est; credo, militem.
illum student iam; quasi volturii triduo
prius praedivinant, quo die esuri sient:
illum inhiant omnes, illi est animus omnibus;
me nemo magis respiciet, ubi is [est] huc venerit,
quasi abhinc ducentos annos fuerim mortuos.
ut rem servare suave est! vae misero mihi,
post factum flector, qui antepartum perdidi.
verum nunc si qua mi obtigerit hereditas
magna atque luculenta, nunc postquam scio
dulce atque amarum quid sit ex pecunia,
ita ego illam edepol servem itaque parce victitem,
ut -- nulla faxim cis dies paucos siet;
ego istos, qui nunc me culpant, confutaverim.
sed aestuosas sentio aperiri fores,
quae obsorbent quidquid venit intra pessulos.