Scaena quarta. Phronesium-Diniarchus

PHRON. Num tibi nam, amabo, ianua est mordax mea,
quo intro ire metuas, mea voluptas? DIN. Ver vide,
ut tota floret, ut olet, ut nitide nitet.
PHRON. Quid tam inficetus, Lemno adveniens qui tuae
non des amicae, Diniarche, savium?
DIN. Vah, vapulo hercle ego nunc, atque adeo male.
PHRON. Quo te avortisti? DIN. Salva sis, Phronesium.
PHRON. Salve. hicine hodie cenas, salvos cum advenis?
DIN. Promisi. PHRON. Ubi cenabis? DIN. Ubi tu iusseris.
PHRON. Hic me lubente facies. DIN. Edepol me magis.
nempe tu eris hodie mecum, mea Phronesium?
PHRON. Velim, si fieri possit. DIN. Cedo soleas mihi,
properate, auferte mensam. PHRON. Amabo, sanun es?
DIN. Non edepol bibere possum iam, ita animo malest.
PHRON. Mane, aliquid fiet, ne abi. DIN. Ah, aspersisti aquam.
iam rediit animus. deme soleas, cedo bibam.
PHRON. Idem es mecastor qui soles. sed dic mihi,
benene ambulatumst? DIN. Huc quidem hercle ad te bene,
quia tui videndi copia est. PHRON. Complectere.
DIN. Lubens. heia, hoc est melle dulci dulcius.
hoc tuis fortunis, Iuppiter, praestant meae.
PHRON. Dan savium? DIN. Immo vel decem. PHRON. Em istoc pauper es:
<semper> plus pollicere quam ego abs te postulo.
DIN. Utinam a principio rei item parsisses meae
ut nunc reparcis saviis. PHRON. Si quid tibi
compendi facere possim, factum edepol velim.
DIN. Iam lauta es? PHRON. Iam pol mihi quidem atque oculis meis.
num tibi sordere videor? DIN. Non pol mihi quidem;
verum tempestas, memini, quondam <etiam> fuit,
cum inter nos sordebamus alter de altero.
sed quid ego facinus audivi adveniens tuom,
quod tu hic me absente novi negoti gesseris?
PHRON. Quid id est? DIN. Primumdum, cum tu es aucta liberis
cumque bene provenisti salva, gaudeo.
PHRON. Concedite hinc vos intro atque operite ostium.
tu nunc superstes solus sermoni meo es.
tibi mea consilia summa semper credidi.
equidem neque peperi puerum neque praegnas fui;
verum adsimulavi me esse praegnatem: haud nego.
DIN. Quem propter, o mea vita? PHRON. Propter militem
Babyloniensem, qui quasi uxorem sibi
me habebat anno, dum hic fuit. DIN. Ego senseram.
sed quid istuc? cui rei te adsimulare retulit?
PHRON. Ut esset aliquis laqueus et redimiculum,
reversionem ut ad me faceret denuo.
nunc huc remisit nuper ad me epistulam,
sese experturum quanti sese penderem:
si quod peperissem id <non> necarem ac tollerem,
bona sua med habiturum omnia [esse]. DIN. Ausculto lubens.
quid denique agitis? PHRON. Mater ancillas iubet,
quoniam iam decimus mensis adventat prope,
aliam aliorsum ire, praemandare et quaerere
puerum aut puellam, qui supponatur mihi.
quid multa verba faciam? tonstricem Suram
novisti nostram, quae mercedem sese habet?
DIN. Novi. PHRON. Haec ut opera circumit, per familias,
puerum vestigat; clanculum ad me detulit,
datum sibi esse dixit. DIN. O mercis malae.
eum nunc non illa peperit, quae peperit prior,
sed tu posterior. PHRON. Ordine omnem rem tenes.
nunc ut praemisit nuntium miles mihi,
non multo post hic aderit. DIN. Nunc tu te interim
quasi pro puerpera hic procuras? PHRON. Quippini,
ubi sine labore res geri pulcre potest?
ad suom quemque aequom est quaestum esse callidum.
DIN. Quid me futurum est, quando miles venerit?
relictusne abs te vivam? PHRON. Ubi illud quod volo
habebo ab illo, facile inveniam quo modo
divortium et discordiam inter nos parem:
post id ego [totum] tecum, mea voluptas, usque ero
assiduo. DIN. Immo hercle vero accubuo mavelim.
PHRON. [quin] Dis hodie sacruficare pro puero volo,
quinto die quod fieri oportet. DIN. Censeo.
PHRON. Non audes aliquid mihi dare munusculum?
DIN. Lucrum hercle videor facere mi, voluptas mea,
ubi quippiam me poscis. PHRON. At ego, ubi abstuli.
DIN. Iam faxo hic aderit. servolum huc mittam meum.
PHRON. Sic facito. DIN. Quidquid attulerit, boni consulas.
PHRON. Ecastor munus te curaturum scio,
ut cuius me non paeniteat mittatur mihi.
DIN. Num quippiam aliud me vis? PHRON. Ut quando otium
tibi sit ad me revisas, <et> valeas -- DIN. Vale.
pro di immortales, non amantis mulieris,
sed sociae unanimantis, fidentis fuit
officium facere quod modo haec fecit mihi,
suppositionem pueri quae mihi credidit,
germanae quod sorori non credit soror.
ostendit sese iam mihi medullitus:
scio mi infidelem numquam, dum vivat, fore.
egone illam ut non amem? egone illi ut non bene velim?
me potius non amabo quam huic desit amor.
ego isti non munus mittam? iam modo ex hoc loco
iubebo ad istam quinque deferri minas,
praeterea obsonari <una> dumtaxat mina.
multo illi potius bene erit quae bene volt mihi,
quam mihi, qui mihimet omnia facio mala.--