Scaena secunda. Truculentus-Astaphium-Stratophanes

TRUC. Mirum videtur, rure erilem filium
Strabacem non rediisse; nisi si clanculum
conlapsus est hic in corruptelam suam.
AST. Iam pol illic inclamabit me si aspexerit.
TRUC. Nimio minus saevos iam sum, Astaphium, quam fui,
iam non <ego> sum truculentus, noli metuere.
AST. Quid vis? quid metuam? tuam expecto truculentiam.
TRUC. Dic impera mihi quid libet quo vis modo.
novos omnis mores habeo, veteres perdidi.
vel amare possum vel iam scortum ducere.
AST. Lepide mecastor nuntias. sed dic mihi,
haben -- TRUC. Marsipum te fortasse dicere?
AST. Intellexisti lepide quid ego dicerem.
STRAT. Heus tu, iam postquam in urbem crebro commeo,
dicax sum factus. iam sum caullator probus.
AST. Quid id est, amabo? istaec ridicularia,
cavillationes, vis opinor dicere?
STRAT. Istud pauxillum differt a cavillibus.
AST. Sequere intro [me], amabo, mea voluptas. STRAT. Tene hoc tibi:
rabonem habeto, ut mecum hanc noctem sies.
AST. Perii, rabonem? quam esse dicam hanc beluam?
quin tu arrabonem dicis? STRAT. «A» facio lucri,
ut Praenestinis conia est ciconia.
AST. Sequere, obsecro. STRAT. Strabacem hic opperiar modo,
si rure veniat. AST. Is quidem hic apud nos est Strabax,
modo rure venit. STRAT. Priusne quam ad matrem suam?
eu edepol hominem nihili. AST. Iamne autem ut soles?
STRAT. Iamne nihil dico? AST. I intro, amabo, cedo manum.
STRAT. Tene. in tabernam ducor devorsoriam,
ubi male accipiar mea mihi pecunia.—