2 - Aniano Burgonio.

Si mihi per negotia licuisset, respondissem litteris tuis et citius et uberius. Nunc etsi non minus premebar iisdem occupationibus, tamen cum et veterem nostram consuetudinem essem diligentius mecum recordatus et viderem alienum ab institutis meis, si ego diuturniori silentio tecum uterer, praesertim a te ad scribendum humanissime invitatus, putavi mihi faciendum, has ut ad te litteras quoquo modo conficerem. In quibus illud erit primum, quod erat prope extremum in tuis, hoc est de studiorum meorum ratione. Quae quidem eiusmodi est, ut eam facilius ipse tu tecum cogitare possis, quam ego perscribere. Nam cum huiusce provinciae, ad quam ego summis viris hortantibus me contuli, naturam et rationem facile videas idemque optime intelligas, quam magnam hoc tempore propter memoriam clarissimi patris expectationem sustineam: omnino potes tibi persuadere hanc ipsam curam unam esse, in qua totos dies et noctes invigilem. Atque ego tamen, ne semper idem agam, aliquid quotidie subsecivis horis vel scribo vel lego. Nudius tertius Euripidis Medeam in manus sumpseram: ecce tibi statim Cicero et Ovidius interpellatores, honesti illi quidem, sed interpellatores tamen et a quibus imprimendis aegre mihi quidquam vacui temporis concedatur. Ovidii, cum haec scriberem, Tristium libros excudebamus; Ciceroni autem epistolarum, quas familiares appellant, quinque libri iam erant confecti. Quae ubi primum erunt absolutae, dabo me recognoscendis iis, quae sunt ad Atticum inscriptae. Locos emendatos habeo supra bis mille et exemplaria vetustissima quattuor expecto. Interim in Catullum quaero, in quem item habeo non parum multa. De Themistio vero quod scire vis, spero fore, ut eum (nisi Deus aliquis obstiterit) exeunte mense praelo demus. Habes iam, plus etiam fortasse, quam postularas, non modo praesentis meae vitae rationem, sed etiam futurae divinationem. Tibi felicitatem istam, mi Aniane, gratulor, qui assidue cum philosophis et oratoribus in summo otio vivas. Quam consuetudinem ne desineres, hortarer ego te pro nostra coniunctione proque ea voluntate, quam ego iam pridem erga te contuli, nisi et te viderem tua sponte satis incitatum et me cognoscerem ad id faciendum minus accommodatum. Quare hanc partem omitto. Quod reliquum est, de me velim tibi omnia constanter pollicearis, quae ab amicissimo homine expectari et solent et debent. Ego omnem meam operam, curam et diligentiam ad te defero. Tu nullum officium neque gratius neque iucundius praestare mihi potes, quam si et creberrimas et eas longissimas ad me litteras miseris. Id quod eo libentius, ut puto, facere debes, quod haec ipsa scribendi vicissitudo non mediocrem fructum utrique nostrum est allatura: mihi, quod ex tuarum litterarum lectione semper aliquid memoria dignum excerpam; tibi, quod assidua scriptione consequeris, ut, si qua interdum festinantius legeris, ea revocata animo diutissime permaneant atque perdurent. Vale, Venetiis VIII id. Sept. [MDXXXIII].